មន្តស្នេហ៍សំណព្វចិត្ត វគ្គទី១

មន្តស្នេហ៍សំណព្វចិត្ត

វគ្គទី១

នារីវ័យជំទង់ម្នាក់ដែលមានរាងតូចល្អិតនិងមិនសូវខ្ពស់ប៉ុន្មានដែលមានអាយុប្រហែល២៣​ឆ្នាំ កំពុងតែឈររេរ៉រម្នាក់ឯងនៅក្នុងព្រលានយន្តហោះអន្តរជាតិសុវណ្ណភូមិនាទីក្រុងបាងកកប្រទេសថៃ ដែលជាព្រលានដ៏ធំជាងគេក្នុងប្រទេស មានអ្នកធ្វើដំណើរជាច្រើនខ្វាត់ខ្វែងចុះឡើងដែលអ្នកខ្លះអាចនឹងគ្រាន់តែឈប់ប៉ុន្មានម៉ោងដើម្បីប្តូរជើងយន្តហោះទៅកាន់ប្រទេសផ្សេងទៀត និងអ្នកខ្លះក៏ចុះនៅទីនេះតែម្តងដូចនាងជាដើម។ នាងបានទាក់ទងទៅសិស្សច្បងជនជាតិខ្មែរដែលរៀននៅសាលាជាមួយគ្នារួចហើយ ហើយសិស្សច្បងក៏ប្រាប់ថាគេនឹងមកទទួលនាងនៅព្រលានយន្តហោះ បែបនេះហើយទើបនាងត្រូវឈរចាំគេទាំងអន្ទះសារចិត្តបែបនេះ។ នាងបានចុះពីលើយន្តហោះតាំងពីម៉ោង១២ថ្ងៃត្រង់ ហើយពេលនេះម៉ោង២រសៀលទៅហើយ នៅមិនទាន់ឃើញស្រមោលអ្នកដែលសន្យាថានឹងមកទទួលទៀត។ នាងបានភ្ជាប់ការទាក់ទងទៅគេតាមហ្វេកប៊ុកទៅច្រើនដងហើយតែមិនឃើញឆ្លើយតបសោះ គឺគេមិនបានអនឡាញនោះទេ។ នាងរងចាំដោយអស់សង្ឃឹមតែបន្តិចក្រោយមកក៏ស្រាប់តែឃើញសារឆ្លើយតប

“បងរងចាំនៅច្រកទី៣” នាងបានអានសារអ្នកម្ខាងទៀតដោយការមានសង្ឃឹមឡើងវិញ តែថាពេលនេះនាងនៅច្រកទីបីហើយតើ ម៉េចក៏មិនឃើញ នាងក៏បានតបទៅវិញ

“ខ្ញុំពាក់អាវពណ៌ក្រហម មានវ៉ាលីពណ៌ប្រផេះ កំពុងតែអង្គុយនៅច្រកទីបី តើបងឃើញខ្ញុំទេ?” គ្រាន់តែចុចបញ្ចូនទៅ អ្នកម្ខាងទៀតក៏ឆ្លើយតបមកវិញ

“ឃើញហើយ!” ហើយពេលនោះនាងក៏ឃើញបុរសម្នាក់ដែលមានអាយុច្រើនជាងនាងប្រហែល ២ ឬ៣ឆ្នាំ កំពុងដើរសំដៅមករកនាង នាងគិតថាបែបជាសិស្សច្បងដែលនាងកំពុងតែរងចាំហើយ​ ដែលមានឈ្មោះថានភា ​មើលទៅរាងរបស់គេមិនសូវខ្ពស់ប៉ុន្មាននោះទេ តែក៏សមល្មមតាមលក្ខណៈបុរសអាស៊ីដែលមានកម្ពស់ប្រហែល១៧០សម ហើយមុខរបស់គេមើលទៅសាមញ្ញធម្មតាតែពេលមើលយូរៗទៅក៏ស្អាតនិងសង្ហារម្យ៉ាងបែបថាមានប្រជាប្រិយ៍ គួរឲ្យចូលចិត្ត ហើយពេលនេះគេកំពុងសំលឹងមើលមកនាងនិងញញឹមយ៉ាងស្រស់ រួចក៏និយាយមកកាន់នាង

“យើងហ្នឹងមែនទេដែលឈ្មោះកនិកា!”

“ចាស៎បង! គឺខ្ញុំហ្នឹងហើយ ចំនែកបងគឺបងនភា?” នាងបានងើបឈរពីកៅអីអង្គុយខណៈពេលកំពុងឆ្លើយតបហើយដៃក៏ចាប់កាន់វ៉ាលីឡើងផងដែរ

“បាទ! សូមទោសណាដែលទុកឲ្យនៅចាំយូរបែបនេះ!”

“ចាស៎!​មិនអីនោះទេ! បានបងមកទទួលហ្នឹងគឺខ្ញុំសប្បាយចិត្តសឹងស្លាប់ទៅហើយ!” នាងនិយាយតាមការពិត ព្រោះថាបើសិស្សច្បងមិនមកទទួលនាងទេ នាងមិនដឹងថានឹងទៅដល់សាលាតាមបែបណានោះទេ តាមពិតទៅខាងសាលាក៏មានអ្នកមកចាំទទួលសិស្សថ្មីដែរ តែតម្រូវឲ្យសិស្សមកចន្លោះពីថ្ងៃទី៣០កក្កដា ដល់១សីហា តែនេះដោយសារនាងមកថ្ងៃ២សីហាទើបសាលាគ្រាន់តែផ្ញើរផែនទីនិងប្រាប់ពីវីធីធ្វើដំណើរដើម្បីឲ្យទៅសាលាខ្លួនឯង ចំនែកនាងមិនស្គាល់និងមិនដឹងផ្លូវអីផង ហើយក៏មិនចេះភាសាថៃទៀត ចំនែកជនជាតិថៃមិនសូវមានអ្នកចេះឬក៏និយាយភាសាអង់គ្លេសច្រើននោះទេទើបមានការពិបាក ទើបនាងត្រូវស្វែងរកជំនួយពីសិស្សច្បងជំនួសវិញ

“បើអញ្ចឹងតោះយើងទៅ !” គេនិយាយព្រមទាំងយកដៃទៅចាប់កាន់វ៉ាលីរបស់នាង ទើបនាងត្រូវប្រកែកព្រោះមិនចង់ពិបាកដល់គេច្រើន

“កុំអីបង! ខ្ញុំអូសខ្លួនឯងបាន!” តែគេមិនព្រមលែង

“ទុកឲ្យបងជួយ ! ខ្លួនតូចសោះហើយវ៉ាលីឡើងធំ!” បើគេចង់ជួយបែបនេះនាងក៏បណ្តោយឲ្យគេអូសវ៉ាលីនោះទៅ

គេទាំងពីរនាក់ដើរសំដៅទៅរកតាក់ស៊ីដើម្បីធ្វើដំណើរទៅដល់សាលាដែលវាចំនាយពេលអស់ប្រហែលមួយម៉ោង។

ការស្នាក់នៅសាលាមួយអាទិត្យដំបូងគ្រាន់តែជាការបន្សាំខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ គឺបន្សាំនិងបរិយាកាសទីនេះហើយការសិក្សាពីរបៀបរបបវិន័យសាលារៀន។​សិស្សខ្មែរដែលនៅក្នុងសាលានេះមានសរុបចំនួន១២នាក់ ដែលក្នុងនោះមានសិស្សច្បងចំនួន៥នាក់​(ស្រី១ប្រុស៤)​និងសិស្សមកក្នុងឆមាសថ្មីមានចំនួន៧នាក់ (ស្រី៣ប្រុស៤)​ បែបនេះហើយទើបស្រីៗទាំងបីអាចស្នើរសុំនៅក្នុងផ្ទះនិស្សិតដែលរបៀបជាវិឡាមានបន្ទប់បីដាច់ពីគ្នា (បន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួន) តែក៏ត្រូវប្រើបន្ទប់ទឹករួម បន្ទប់ទទួលភ្ញៀវនិងផ្ទះបាយរួមគ្នាបាន។ ក្នុងមួយអាទិត្យដំបូងនេះកនិកា នាងដើរនិងជិះកង់មើលទេសភាពសាលា ហើយក៏ចំនាយពេលខ្លះចូលអានសៀវភៅក្នុងបណ្ណាល័យនិងខ្ចីសៀវភៅយកមកមើលថែមនៅក្នុងបន្ទប់ ហើយក៏ព្យាយាមបង្កើតមិត្តភក្តិថ្មីៗដែលមកពីប្រទេសផ្សេងៗផងដែរ។ អារម្មណ៍របស់នាងពិតជាស្រស់បស់ខ្លាំងណាស់ហើយក៏ត្រៀមខ្លួនរួចស្រេចក្នុងការទទួលយកនៅអ្វីដែលមិនធ្លាប់ចេះនិងមិនធ្លាប់ឆ្លងកាត់ពីមុន។​

នៅល្ងាចនេះក្រុមនិស្សិតខ្មែរទាំង១២នាក់បានជួបជុំគ្នាដើម្បីរើសប្រធាន(សាលាតម្រូវឲ្យមានប្រធានឬហៅថាអ្នកតំណាងតាមប្រទេសនីមួយៗ) ហើយក៏មានការណែនាំខ្លួនជាផងដែរ ដែលក្នុងនោះមាន ខេវិន(ប្រធានសមាគមនិស្សិតខ្មែរ)  វិវឌ្ឍ វណ្ណដែត នភា ធារី  សីហា រតនា ធារ័ត្ន សំណាង កល្យាណ ពិសី និងនាង។ កនិកានាងសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ដែលបានស្គាល់និងរាប់អានពួកគេ។ ម្នាក់ៗបានណែនាំខ្លួន ពីប្រវត្តិរូបតិចតួច ហើយដែលសំខាន់នោះគឺតម្រូវឲ្យប្រាប់ថាតើនៅទំនេរឬមានគ្នារួចទៅហើយ។​ តែការណែនាំខ្លួនរបស់អ្នកដទៃកនិកាមិនសូវចាប់អារម្មណ៍នោះទេ តែនាងបែរជាចាប់អារម្មណ៍ជាពិសេសទៅលើ នភា ហើយពាក្យគ្រប់ម៉ាត់សឹងតែជាប់ក្នុងការចងចាំរបស់នាងរួមទាំងកាយវិការគួរឲ្យអស់សំណើចផង

“ខ្ញុំបាទឈ្មោះ សុវណ្ណ នភា ជាអតីតនិស្សិតមកពីតិចណូ ហើយរៀនថ្នាក់បរិញ្ញាប័ត្រជាន់ខ្ពស់ទីនេះផ្នែកវិស្វកម្មគ្រប់គ្រងទឹក (Water of engineer  management)” គាត់ណែនាំបានតែប៉ុណ្ណឹងហើយបំប្រុងនឹងបញ្ចប់តែក៏ត្រូវ វណ្ណដែត បន្ទរ

“ប្រាប់សិស្សប្អូនឲ្យដឹងផងថានៅទំនេរឬអត់?”  នភាគ្រាន់តែលឺសំនួរនេះក៏ប្រតិកម្មរហ័សក្រវីក្បាលមើលតែស្រាំងតិច

“ អត់ទាន់មានលិឌនៅឡើយទេ !” កាយវិការនេះហើយធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាអស់សំណើច ហើយខេវិនក៏ឆ្លៀតចំអន់បន្តរ

“ចុះមានស្រីស្អាតជនជាតិឡាវ និងមីយ៉ាន់ម៉ាទៅរកដល់បន្ទប់នោះយ៉ាងម៉េចវិញ?” 

“មានឯណាបង! បងខេវិនឯងចេះតែថាហើយ គេគ្រាន់តែមករកពឹងពាក់ឲ្យជួយតិចតួចតើ!” ការណែនាំខ្លួនបានបញ្ចប់ទៅជាបន្តបន្ទាប់ ហើយបន្ទាប់ពីនោះពួកគេក៏នាំគ្នាធ្វើបង្អែមញ៉ាំ ម្នាក់នៅអង្គុយក្នុងផ្ទះគ្រប់គ្នាលើកលែងតែនភាបែរជាទៅអង្គុយនៅលើបង់មុខបន្ទប់តែម្នាក់ឯង កនិកាឃើញបែបនោះក៏ចេញទៅអង្គុយជិតនិងសួរនាំ

“បងមកអង្គុយក្រៅអញ្ចឹងមិនខ្លាចមូសស៊ីទេអី មូសច្រើនណាស់ ហើរឡើងវ៉ូៗតែម្តងហើយ!” គេមើលមុខនាងរួចញញឹមបន្តិចហើយក៏តប

“មិនអីទេ ចាត់ទុកថាធ្វើបុណ្យឲ្យមូសទៅចុះ បងអង្គុយតែមួយភ្លេតទេ ចូលក្នុងដែរឥឡូវហើយ! កនិកាចូលទៅក្នុងវិញទៅប្រយ័ត្នក្លាយជាចំនីមូស!”

“មិនអីនោះទេ! មូសខាំតែបងទេ ព្រោះថាមូសញីវាចូលចិត្តតែឈាមមនុស្សប្រុសទេ ហើយណាមួយឈាមខ្ញុំមិនផ្អែមដូចរបស់បងនោះទេ!” នាងនិយាយព្រមទាំងសើច

“ម៉េចក៏ដឹងថាមូសហ្នឹងជាមូសញី?”

“ដឹងតែថាខ្ញុំដឹងទៅបានហើយ!” គេក៏លេងមាត់ ហើយក៏ប្តូរប្រធានបទទាក់ទងទៅនឹងរឿងរៀនសូត្រវិញ តែថាគ្រប់អាកប្បកិរិយានិងពាក្យសម្តីរបស់គេកំពុងតែធ្វើឲ្យកនិកាចូលចិត្តគេដោយមិនដឹងខ្លួន។​

ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមកនាងក៏ចាប់ផ្តើមចេះតែចង់ដឹងពីសកម្មភាពរបស់សិស្សច្បងម្នាក់នេះ ហើយក៏ដឹងបានថាពេលល្ងាចគេតែងតែហាត់ប្រាណជានិច្ចពេលខ្លះក៏ទៅហែលទឹក ហើយដែលញឹកញាប់នោះគឺលេងវាយសី។ ហើយអ្វីដែលនាងសង្កេតឃើញមួយទៀតនោះគឺគេក៏ចូលចិត្តថតរូបផងដែរ។នាងមិនយល់ខ្លួនឯងនោះទេថាហេតុអ្វីក៏មានចំណាប់អារម្មណ៍លើគេខ្លាំងម្ល៉េះ។ ដូចនេះហើយក៏បានខលទៅមិត្តភក្តិនៅខ្មែរដែលមានឈ្មោះថាលីដាដើម្បីពិភាក្សា។

“អាឡូ ! ទំនេរមែនបានតេមកហ្នឹង!” សំលេងពីម្ខាងទៀតឆ្លើយដោយមិនមានការគួរសមសូម្បីបន្តិច

“មិនទំនេរប៉ុន្មានទេ តែឆ្លៀត!”

“អ៊ើមានការអីក៏និយាយមក!”

“គ្នាគិតថាគ្នាកំពុងតែលង់ស្រឡាញ់សិស្សច្បង!”

“ហាស់!” លីដាឧទានដោយភ្ញាក់ផ្អើល “នេះឯងទៅមិនទាន់បានមួយខែស្រួលបួលទេណា!”

“អ៊ើហើយវាយ៉ាងម៉េច?”

“គឺថាវាលឿនពេកហើយ!”

“មិនខ្វល់! សំខាន់គ្នាចាប់អារម្មណ៍លើគាត់! គាត់គួរឲ្យចូលចិត្ត”

“អូខេ! ចុះឯងគិតធ្វើយ៉ាងម៉េចទៀត?”​

“មានយ៉ាងម៉េច! គ្នានឹងព្យាយាមចូលទៅឲ្យជិតគាត់ គាត់ចូលចិត្តទៅហែលទឹកនិងលេងវាយសី បែបនេះហើយគ្នានិងទៅរកទិញសំលៀកបំពាក់ហែលទឹកដើម្បីបានទៅហែលទឹកដែរ រឿងនេះស្រួលទេព្រោះថាគ្នាចេះហែលទឹកស្រាប់ ហើយគ្នានឹងរៀនលេងសីបែបនេះគ្នាប្រាកដជាអាចទៅលេងសីបានដែរហើយ នៅមានទៀត គាត់ចូលចិត្តទៅរៀននៅ Study room បែបនេះគ្នានិងប្តូរពីការទៅរៀននៅក្នុងបណ្ណាល័យហើយទៅ study room ដែរ” កនិកានិយាយបណ្តើរញញឹមបណ្តើរ នឹកទៅដល់គម្រោងការរបស់ខ្លួន

“ទៅៗជឿហើយឯងនេះ លើកទីមួយហើយដែលខ្ញុំលឺឯងនិយាយថាចាប់អារម្មណ៍មនុស្សប្រុស ស្មានតែស្រឡាញ់ស្រីតើព្រោះលឺសរសើរតែមនុស្សស្រីរហូតថាអ្នកនេះស្អាតអញ្ចេះអ្នកនោះស្អាតអញ្ចោះ។ ហើយឯងគិតថានឹងបានផលដែរទេ រឿងទៅហែលទឺកបែបមិនអីទេ តែពិតជាពិបាកស្រមៃណាស់ពីរឿងឯងទៅវាយសី មិនចង់និយាយនោះទេថារឿងកីឡានេះឯងអន់ដល់កម្រិតណា ហើយក៏មិនរំពឹងថាមានគ្រូណាអាចបង្ហាត់ឯងឲ្យស្ទាត់ជំនាញបានដែរ!” កនិកាបានតែធ្វើមុខខកចិត្ត នាងដឹងខ្លួនច្បាស់ណាស់ថានាងយ៉ាប់ដល់កម្រិតណា តែពេលមិត្តនិយាយចំៗឲ្យបែបនេះក៏នៅតែពិបាកទទួលយក

“ហើយមិនចាំបាច់និយាយចំៗបែបហ្នឹងដែរ!”

“ហើយចុះវាពិតអត់?”

“អ៊ើៗ ពិតហើយ! តែគ្នានឹងលេងសីឲ្យបាន ហើយនឹងលេងឲ្យបានល្អ! ជឿជាក់ថាព្យាយាមគង់បានសម្រេច!”

“អូខេ! ជូនពរឲ្យបានសម្រេច”

“អរគុណច្រើន! អូនៅមានរឿងមួយទៀតដែរចង់ប្រាប់ សាលារៀនមានកម្មវិធីសំដែងមួយ គឺការបង្ហាញពីវប្បធម៌ (Cultural Show) ខ្ញុំប្រហែលជាជៀសមិនផុតពីត្រូវសម្តែងនោះទេ​ ប្រហែលជានឹងត្រូវជ្រើសរើសយករបាំប្រពៃណីណាមួយមកសម្តែងហើយ ពួកយើងខ្មែរមានគ្នាតិចចឹងហើយប្រកែកមិនបាននោះទេ  ពួកយើងចង់ឲ្យបរទេសស្គាល់ពីវប្បធម៌របស់យើង”

“នេះខ្ញុំមានស្តាប់ច្រលំឬអត់? ហាហាហា​ ឯងហ្នឹងចេះរាំរបាំស្អីទៅហាស៎ គ្រាន់តែចង្វាក់សារ៉ាវ៉ាន់មួយហ្នឹងបង្រៀនឯងឡើងចង់១០ដងទៅហើយនៅតែមិនចេះផង។”

“ចុះឲ្យធ្វើយ៉ាងម៉េចបើមិនចេះហស៎ ហើយក៏គ្មានដុងអីតិច! គ្នាដឹងហើយថាគ្នាយ៉ាប់ប៉ុណ្ណា លេងកីឡាក៏មិនចេះ សិល្បះអីក៏មិនចេះ​ កុំថាឡើងដល់ទៅរាំរបាំប្រពៃណីគ្រាន់តែរាំរបាំប្រជាប្រិយ៍ក៏មិនចេះដែរ ធ្វើម្ហូបក៏មិនចេះ សរុបរួមមកគឺល្ងង់ដប់គត់!”

“មិនដល់ល្ងង់ដប់គត់ទេ ម្ហូបឯងធ្វើអាចញ៉ាំបានគ្រាន់តែថាពិបាកលេបបន្តិច ហើយរឿងមួយដែលឯងគួរមានមោទនភាពចំពោះខ្លួនឯងនោះគឺថាឯងរៀនពូកែ ឆ្លាតបានពិន្ទុកប់ៗ ហើយពេលនេះក៏បានអាហារួបករណ៍ថ្នាក់អនុបណ្ឌិតទៅសិក្សាបន្តទៀត! ចឹងហើយមិនបាច់តូចចិត្តតូចថ្លើមអីទេ ព្រោះថាមនុស្សគ្មានអ្នកណាចេះគ្រប់រឿងនិងពូកែគ្រប់រឿងនោះទេ ត្រូវតែបានមួយអត់មួយអញ្ចឹងហើយ។ អ៊ើនៅមានមួយទៀតមិត្តភក្តិដែលធ្វើការជាមួយគ្នា វាសរសើរថាឯងស្អាត!​”

“ហាសហា នេះឯងកំពុងតែសរសើរគ្នាថាស្អាតតើមែនទេ?” នាងសួរបែបសប្បាយចិត្តយ៉ាងហោចណាស់ក៏នាងអាចមានជំនឿជាក់តិចតួចលើសម្រស់ធម្មជាតិរបស់ខ្លួនដែរ

“មិនមែនគ្នាទេ! មិត្តភក្តិគ្នាតើ!”

“អូខេ! (គ្រាន់តែសរសើរមិត្តភក្តិបន្តិចស្លាប់ឬយ៉ាងម៉េច ពាក្យនេះនាងគិតក្នុងចិត្ត) ឥឡូវប៉ុណ្ណឹងសិនហើយ! ចង់រកឆែកមើលក្នុងហ្គូតហ្គល់ និងយូធូបពីរបៀបលេងសីបន្តិច!”

“សង្ឃឹមថាបានលឺដំណឹងល្អៗឆាប់ៗណា!”

“គ្នាក៏សង្ឃឹមអញ្ចឹងដូចគ្នា! បាយ រាត្រីសួរស្តី!”​​ តាមពិតទៅនាងមិនបានជាចង់ថាធ្វើយ៉ាងណាឲ្យសិស្សច្បងមកស្រឡាញ់នាងវិញនោះទេ តែនាងធ្វើរឿងដែលនាងធ្លាប់គិតថាគ្មានបានការទាំងនេះគ្រាន់តែដើម្បីកុំឲ្យមានការស្តាយក្រោយទៅថ្ងៃក្រោយប៉ុណ្ណោះ។ នាងគ្រាន់តែចង់ធ្វើរឿងដែលគួរធ្វើហើយព្យាយាមឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដែលអាចធ្វើបាន ព្រោះនាងធ្លាប់សន្យានឹងខ្លួនឯងថាបើសិនជានាងបានជួបនឹងមនុស្សដែលនាងពេញចិត្តនាងនឹងមិនបោះបង់គេចោលងាយៗនោះទេ បែបនេះហើយនាងមិនអាចចុះចាញ់ទាំងមិនទាន់ប្រយុទ្ធនោះទេ  តែបើក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំសិស្សច្បងនៅតែមិនចាប់អារម្មណ៍នាងទេ នាងនឹងបោះបង់ការតស៊ូព្យាយាមចោល ព្រោះថារឿងខ្លះមិនអាចបង្ខំបាននោះទេ។​