ស្នេហាក្នុងការចងចាំ (Memories of love) 1

សេចក្តីផ្តើម

មានយុវតីម្នាក់កំពុងបម្រុងនឹងដើរឆ្លងផ្លូវដែលមានចរាចរណ៍ខ្វាត់ខ្វែងនៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ក៏ស្រាប់តែបានប្រទះជួបនឹងជីដូនចាស់ជរាម្នាក់កំពុងតែរៀបឆ្លងផ្លូវដែរ។ យុវតីបានដើរសំដៅទៅគាត់ហើយក៏ជួយគ្រាគាត់ឆ្លងថ្នល់​ដោយសុវត្ថិភាព រួចជូនគាត់ទៅអង្គុយនៅលើបង់ក្បែរនោះ។

“អគុណច្រើនណាចៅស្រី!” គាត់សំលឹងមើលមកនាងដោយទឹកមុខញញឹម

“ចាស៎លោកយាយ!​ ខ្ញុំសូមជម្រាបលាលោកយាយសិនហើយ!” នាងបម្រុងដើរចេញតែលោកយាយបែរជាចាប់ទាញដៃនាងទុករួចមានប្រសាសន៍

“ឈប់សិនចៅ! អង្គុយចុះក្បែរយាយសិនមក!​យាយមានរបស់ចង់ឲ្យចៅ!” យុវតីបានអង្គុយចុះក្បែរលោកយាយតាមពាក្យរបស់គាត់ ។

លោកយាយបានលូកយកនាឡិកាខ្សាច់មួយចេញពីក្នុងថង់ក្រណាត់របស់គាត់​ នៅខាងលើនាឡិកានោះគឺលោតលេខ ០០ថ្ងៃ០០ម៉ោង០០នាទីនិង០០វិនាទី ​និងគ្រាប់ខ្សាច់ទាំងអស់គឺបានធ្លាក់ទៅថតខាងក្រោមអស់ហើយ គាត់បានដាក់វាទៅលើដៃនាង ហើយមានប្រសាសន៍ថា

“តទៅចៅគឺជាម្ចាស់នាឡិកានេះហើយណា​ សូមចៅថែរក្សាវាឲ្យបានល្អណា”​យុវតីញញឹមហើយក៏តបនឹងលោកយាយ

“ចាស៎លោកយាយ ចៅអរគុណ!” គ្រាន់តែនាងព្រមទទួលធ្វើជាម្ចាស់នាឡិកានោះភ្លាម នាឡិកាលោតពីលេខ០០​ថ្ងៃរហូតដល់០០វិនាទី ទៅជា៣៣៧ថ្ងៃ១០ម៉ោង០៥នាទី០៨វិនាទី…….

“គ្រឺង! គ្រឺង! គ្រឺង!” សំលេងនាឡិការោទិ៍បានដាស់នាងឲ្យក្រោកចាកពីដំណេកនិងសុបិន្តចម្លែក

ស្នេហាក្នុងការចងចាំ​(Memories of love) part 1

“គ្រឺង! គ្រឺង! គ្រឺង!” សំលេងនាឡិការោទិ៍បានដាស់នាងឲ្យក្រោកចាកពីដំណេកនិងសុបិន្តចម្លែក

គ្រាន់តែងើបនិងពត់ពែនខ្លួនរួចហើយ ទូរស័ព្ទដៃនាងក៏រោទិ៍ឡើងទៀត​ គ្រាន់តែចុចទទួលភ្លាម ខ្សែរម្ខាងទៀតបាននិយាយ

“អាឡូនីតា ! ខ្ញុំចង់តេទៅរំលឹកឯងថាម៉ោង១០ ខ្ញុំទៅយកឯងទៅផ្សារទាំងគ្នា”

“ទៅផ្សារធ្វើអីហាស លក្ខណា?” នាងសួរហាក់ដូចឆ្ងល់ព្រោះថាមិនមានកម្មវិធីត្រូវទៅទិញឥវ៉ាន់នោះទេ

“យី!​មើលសួរ នៅសល់តែ១​អាទិត្យទៀតទេដាច់ឆ្នាំហើយ ហើយសាលាក៏បានរៀបចំពិធីចាប់កាដូនៅក្នុងពិធីបុណ្យសាលានៅបីថ្ងៃខាងមុខនេះផងដែរ គេបិទប្រកាសពេញសាលាហើយ​ប្រធានសមាគមនិស្សិតក៏ចូលមកប្រាប់តាមថ្នាក់ផងដែរទាក់ទងនឹងកម្មវិធីនេះ ហើយការពីយប់មិញខ្ញុំក៏បានផ្ញើរសារទៅឯងតាម ហ្វេកប៊ុកដែរថាព្រឹកនេះទៅផ្សារទៅរកទិញកាដូរជាមួយគ្នា”

“អូខេ! គ្នាដឹងដែរតែស្មានតែនៅយូរទៀតតើ!​ ចឹងប៉ុណ្ណឹងចុះ តិចទៀតជួបគ្នា” នីតាបានដាក់ទូរស័ព្ទចុះ​ ហើយក៍ចាត់ចែងធ្វើការងារផ្ទះមួយចំនួនមុនពេលដែលលក្ខណាមកដល់។

ក្នុងហាងលក់វត្ថុអនុស្សារវីយ៍

លក្ខណាបានចាប់អារម្មណ៍ទៅលើនាឡិកាមួយ ម៉ូតរបស់វាសាមញ្ញដែលមនុស្សស្រីពាក់ក៏បាន ប្រុសពាក់ក៏បាន។ នីតាក៏កំពុងតែដើររកមើលរបស់ណាដែលអាចប្រើបានទាំងស្រីទាំងប្រុសដែរ ចឹងហើយមិនថាបុរសឬនារីនោះទេដែលចាប់បានកាដូរបស់នាង គេនឹងមិនចំាបាច់ដូរជាមួយអ្នកផ្សេងឬក៏ឲ្យទៅអ្នកផ្សេង​ ដោយហេតុថាគេប្រើមិនកើតនោះទេ។ នាងដើរចុះឡើងស្រាប់តែប្រទះឃើញនាឡិកាខ្សាច់ដែលដូចគ្នាបេះបិទទៅហ្នឹងអីដែលនាងបានឃើញនៅក្នុងយល់សប្តិ  ដែលពេលនេះគ្រប់លេខទាំងអស់គឺលេខសូន្យ ​នាងសំលឹងមើលនាឡិកាដោយស្នាក់ស្នើរនិងសង្ស័យក្នុងចិត្ត រួចក៏ដើរហួសទៅ ហើយដើរមើលរបស់របរផ្សេងៗទៀត តែនាងមិនអាចរកឃើញនៅអ្វីដែលនាងពេញចិត្តសោះ ដូចនេះហើយនាងក៏ដើរបកក្រោយទៅវិញរួចក៏សម្រេចចិត្តកាន់យកនាឡិកាខ្សាច់នោះទៅកន្លែងអ្នកគិតលុយ រួចក៏បានបង់ប្រាក់ទៅឲ្យអ្នកគិតលុយ ពេលនាងបង់ប្រាក់រួចរាល់នាងបានប្រាប់ទៅអ្នកលក់ឲ្យវេចខ្ចប់ជាកាដូរឲ្យស្អាតឲ្យនាង ហើយទន្ទឹមនឹងនោះផងដែរនាងក្រលេកឃើញថានាឡិកាដែលនៅដៃអ្នកលក់បម្រុងនឹងវេចខ្ចប់ឲ្យនាងនោះវាបានប្តូរពីលេខ០០​ទៅជា ៣៣៧ថ្ងៃ០៥ម៉ោង២០នាទី៣០វិនាទី។ នាងមិនបានជាចាប់អារម្មណ៍អីនោះទេគិតថាប្រហែលជាអ្នកលក់សេរេម៉ោងនោះ។ទិញរួចរាល់ហើយនាងនិងលក្ខណាក៏បានត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។​

បីថ្ងៃក្រោយ​  នៅក្នុងកម្មវិធីជប់លៀង ប្រគុំតន្រ្តី និងការប្តូរកាដូគ្នា

សិស្សគ្រប់ជំនាន់ទាំងអស់បានមកចូលរួមដោយមានកាន់កាដូមកម្នាក់មួយ ហើយកាដូទាំងអស់ក៏បានយកទៅដាក់ចូលគ្នានឹងបង់លេខរៀង រួចនៅពេលចប់កម្មវិធីអ្នកដែលចូលរួមក៏តម្រូវឲ្យចាប់យកលេខនៅក្នុងប្រអប់បិទជិតម្នាក់មួយ បើអ្នកណាចាប់បានលេខ១ នឹងត្រូវទៅយកកាដូដែលមានបង់លេខ១ដែរ។​ កម្មវីធីបានប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងសប្បាយរីករាយដោយមានរៀបចំអាហារប៊ូសហ្វេ និងមានការប្រគុំតន្ត្រីពីក្រុមតន្ត្រីរបស់កូនសិស្ស។ ​ការប្រគុំតន្រី្តនឹងចាប់ផ្តើមក្នុងពេលបន្តិចទៀត។

សំលេងហ៊ោរបានបន្លឺឡើង នៅខណៈពេលដែលបុរសសង្ហារ​៦នាក់បានដើរចូលមក ដែលពួកគេគឺជានិស្សិតឆ្នាំទី៣និងជាក្រុមចម្រៀងបទនិពន្ធខ្លួនឯង​ កំពុងមានប្រជាប្រិយភាពជាខ្លាំងនៅក្នុងស្រទាប់យុវវ័យ។​ក្រុមចម្រៀងនេះមានឈ្មោះថា “តន្រ្តីខ្មែរ” ។ នីតាមិនបានស្គាល់ពួកគេទេទោះបីជាគេល្បីបែបនេះ​ហើយរៀននៅសាលាជាមួយនាងក៏ដោយ នាងមិនសូវចាប់អារម្មណ៍រឿងតន្រ្តីអីហ្នឹងនោះទេ ហើយពេលទំនេរគឺនាងមមាញឹកក្នុងការធ្វើការងារក្រៅម៉ោងដើម្បីបានប្រាក់បន្ថែម។​ លក្ខណាដែលឈរនៅក្បែរនោះកំពុងតែស្រែកហ៊ោរជាមួយអ្នកដទៃដែរ ហើយនៅពេលពួកគេទាំង៦នាក់ដើរទៅផុតទៅ សម្លេងក៏បានស្ងាត់ ម្នាក់ៗកំពុងផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើឆាក ដែលនឹងមានវត្តមានរបស់បុរសសង្ហារទាំង៦ក្នុងពេលបន្តិចទៀតនេះ។ ឆ្លៀតពេលនោះដែរ លក្ខណាបានរៀបរ៉ាប់ពីបុគ្គលិកលក្ខណៈម្នាក់ៗឲ្យទៅនីតាស្តាប់ ដែលជាសង្ខេបមកគឺថា៖

ធារ៉ាៈ ប្រធានក្រុម មានចរឹកម៉ឹងម៉ាត់ម៉ត់ចត់ ជានិសិ្សតផ្នែកគ្រប់គ្រងឆ្នាំទី៣ ដែលមិនដែលមានរឿងអាស្រូវនោះទេ

ធារិទ្ធ៖ អនុប្រធានក្រុម ជាបុរសមានមន្តស្នេហ៍ជាងគេនៅក្នុងក្រុម គេគឺជានិស្សិតផ្នែកវិស្វករ។

បញ្ញា៖ បុរសដែលសំបូរស្ទាយនិងស្ទីលប្លែកៗ រួសរាយរាក់ទាក់ជាងគេ គេជានិស្សិតខាងផ្នែករចនាម៉ូត។

ពិសិដ្ឋ៖ បុរសក្នុងក្តីស្រមៃរបស់នារី និយាយតិចញញឹមច្រើន ជានិស្សិតផ្នែកពាណិជ្ជកម្ម។

ផានិត៖ ជាព្រានមុខស្រស់ បើមាននារីណាចូលទៅរកគេនោះ គឺគេមិនដែលបដិសេធនោះទេ គេមានសង្សារច្រើនឡើងរាប់ភ្លេចទៅហើយ គេជានិស្សិតផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចទីផ្សារ។

កក្កដា៖បុរសបេះដូងទឹកកក មិនចូលចិត្តខ្វល់ខ្វាយរឿងអ្នកដទៃ គេជានិស្សិតផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្តកុំព្យូរទ័រ។​

លក្ខណាបានរៀបរ៉ាប់ពីបុរសទាំង៦នោះដោយអារម្មណ៍ររើរវាយនិងកែវភ្នែកឈ្លក់វង្វេងទៀតផង ហ្វេនផ្កាប់មុខតែម្តងហើយ។ គ្រាន់តែភ្លេងចាប់ប្រគុំភ្លាមនាងក៏បង្វែរការចាប់អារម្មណ៍ទៅលើឆាកវិញ ពេលបុរសសង្ហារទាំង៦នាក់ចេញមក សម្លេងហ៊ោរក៏ចាប់ផ្តើមសារជាថ្មី។ ពួកគេពិតជាច្រៀងបានពិរោះពិតមែនហើយការប្រគុំតន្រី្តក៏ពិសេសផងដែរ។ ពេលចប់ពីបទច្រៀងផងប្រគុំតន្រ្តីផង ពួកគេ បានប្រគល់ការប្រគុំតន្រ្តីទៅឲ្យអ្នកភ្លេង ហើយក៏ចាប់ផ្តើមច្រៀងបទកន្ទ្រាក់អារម្មណ៍និងបញ្ចេញក្បាច់រាំយ៉ាងល្អ។ នីតាមិនចម្លែកចិត្តនោះទេ ថាហេតុអីបានមិត្តរបស់នាងនិងសិស្សជាច្រើនទៀតឈ្លក់វង្វេងនឹងពួកគេបែបនេះ។ សូម្បីតែនាងក៏អត់ នឹងមិនសរសើរទេពកោសល្យរបស់ពួកគេមិនបានដែរ។​

បន្ទាប់ពីការប្រគុំតន្រ្តីនិងបរិភោគអាហារចប់សព្វគ្រប់​ក៏ចូលក្នុងកម្មវិធីចាប់កាដូ។​នីតាចាប់បានលេខ២០៧ ឯលក្ខណាចាប់បានលេខ១៩៩។​ ម្នាក់ហាក់ដូចជាសប្បាយរីករាយហ្នឹងកម្មវិធីនេះជាខ្លាំង។​ខ្លះបើកប្រអប់កាដូនៅហ្នឹងកន្លែងហើយខ្លះទៀតក៏ទុកយកទៅបើកមើលនៅឯងផ្ទះ។​ចំនែកនីតាគឺនាងទុកចាំយកទៅបើកនៅផ្ទះ។

ពេលត្រលប់ទៅដល់បន្ទប់ជួលវិញ​(នាងជាគ្រួសារអ្នកជនបទដែលមកបន្តការសិក្សានៅទីក្រុង ដូចនេះហើយក៏ជួលបន្ទប់គេស្នាក់អាស្រ័យនៅ) នាងបានបើកប្រអប់កាដូមើល វ៉ាវកាដូនេះពិតជាអស្ចារ្យខ្លះណាស់ ដែលនៅក្នុងនោះគឺជាកងដៃពណ៌ប្រាក់ដ៏ស្រស់ស្អាត មានកណ្តឹង២គ្រាប់ ព្រមទាំងមានរំលេចទៅដោយត្បូងពណ៌ស្វាយ និងពណ៌ស ហើយនៅលើកងមានឆ្លាក់អក្សរTR ទៀតផង។​កាដូនេះភ្ជាប់មកជាមួយនៅកាតភ្លឺស្អាតមួយដែលមានសរសេរអក្សរតែមួយជួរប៉ុណ្ណោះ​ “ជូនពរឆ្នាំថ្មី” ។​នាងសាកល្បងពាក់ចូលដៃខាងឆ្វេង កងដៃនេះពាក់ចូលដៃនាងដោយមិនលំបាកហើយវាល្មមនឹងកដៃរបស់នាងតែម្តង តែពេលចង់ដោះចេញមកវិញបែរជាដោះមិនរួចសោះ​ ដូច្នេះហើយនាងក៏ពាក់នៅហ្នឹងដៃតែម្តងទៅ។​ នាងមិនអាចដឹងបាននោះទេ ថានេះជាកាដូរបស់អ្នកណា ហើយក៏មិនដឹងដែរថាកាដូរបស់នាងបានទៅលើអ្នកណា។

តើកាដូរបស់នីតាបានទៅលើអ្នកណា?

ធារិទ្ធដែលជាអនុប្រធានក្រុមនៅក្នុងតន្រ្តីខ្មែរគឺជាអ្នកចាប់បានកាដូរបស់នាង។​ ធារិទ្ធបានទៅដល់ផ្ទះយប់ជ្រៅ គេក៏ទៅងូតទឹករួចក៏ដេកលក់បាត់ទៅដោយមិនទាន់បានបើកកាដូមើលនៅឡើយ។ មនុស្សដែលដេកមិនដែលយល់សប្តិដូចគេ ស្រាប់តែយប់នេះគេយល់សប្តិចម្លែក។ គេកំពុងតែដើរនៅលើវាលស្មៅខៀវស្រងាត់មួយ គេបានឃើញនារីរាងតូចស្តើងម្នាក់ស្លៀកឈុតពណ៌ស មានសក់វែង កំពុងដើរមកពីចម្ងាយ គេមិនអាចមើលមុខនាងច្បាស់នោះទេ ព្រោះហាក់ដូចជាមានពន្លឺម្យ៉ាងចាំងមក គេឃើញបានត្រឹមតែស្រមោលព្រាលៗ គេបានឃើញនាឡិកាមួយ គេក៏អោនរើស វាគឺជានាឡិកា ដែលម្ខាងជានាឡិកាធម្មតាមានមុខជារង្វង់មួលមានតុក្កត្តា ស្រីប្រុសមួយគូ កំពុងអង្គុយទល់មុខគ្នាពូនដីខ្សាច់ជាមួយគ្នា។​ ចំនែកឯម្ខាងទៀតមានភ្ជាប់ជាមួយកែវខ្សាច់ដែលមានខ្សាច់ពណ៌ប្រាក់ភ្លឺរលោង និងមាននាឡិកាក្រិតវេលាដើរថយក្រោយ ហើយខ្សាច់ក៏ធ្លាក់ម្តងមួយគ្រាប់ៗ វាហាក់ដូចជាធ្លាក់ចុះក្នុងល្បឿនលឿនគួរសម ហើយវាទើបតែធ្លាក់បានបន្តិចប៉ុណ្ណោះ ពេលវេលានៅពេលនេះគឺ”៣៣៣ថ្ងៃ១០ម៉ោង៣០នាទី៤០វិនាទី” វិនាទីចេះតែថយចុះជាលំដាប់ ៣៩ ៣៨ ៣៧.... ជារឿយៗ។

“បងប្រុស! តើបងស្រឡាញ់នាឡិកាខ្សាច់នេះទេ?​ខ្ញុំជូនបង។”

សំលេងនារីវ័យក្មេងអាយុប្រហែល១៨ ១៩​ឆ្នាំ បន្លឺឡើង យ៉ាងស្រួចស្រេះ។

គេមិនទាន់បានឆ្លើយទេ គេងាកសន្សឹមៗមើលនាង គេឃើញព្រាលៗថានៅនឹងដៃឆ្វេងរបស់នាង មានពាក់កងដៃមួយដែលមានក្រលឹង២។​គេងាកមើលជិតឃើញមុខនាងទៅហើយ ស្រាប់តែមានពន្លឺពណ៌សខ្លាំងមួយជះមក ធ្វើឲ្យគេត្រូវតែបិទភ្នែកដោយស្វ័យប្រវត្តិ ហើយទន្ទឹងនឹងនោះសម្លេងមួយបន្លឺឡើង៖

“តើង ទីងៗ ទីង តឹងៗ” សម្លេងនាឡិការោទិ៍បានធ្វើឲ្យគេភ្លាក់ ដែលគេដឹងច្បាស់ថាមិនមែនជានាឡិការបស់គេនោះទេ។​គេព្យាយាមស្វែងរកប្រភពសំលេង ទីបំផុតគេក៏គត់សំគាល់បានថាសម្លេងនោះចេញមកពីប្រអប់កាដូ។ គេបានបើកមើលហើយក៏ឃើញថា ជានាឡិកា ដែលវាដូចគ្នាបេះបិទទៅនឹងនាឡិកានៅក្នុងយល់សប្តិរបស់គេ ដែលម្ខាងនាឡិកាធម្មតាចង្អុលម៉ោង៦ គត់ ចំនែកម្ខាងទៀតគឺវាលោតលេខ “៣៣៣ថ្ងៃ០៥ម៉ោង៤៣នាទី០៥វិនាទី” ខ្សាច់ពណ៌រំកិលធ្លាក់ម្តងមួយគ្រាប់ៗ។ វាហាក់ដូចជាចៃដន្យពេកហើយ សឹងតែមិនគួរឲ្យជឿ។​គេក៏បានបើកអានកាតជូនពរ “រីករាយឆ្នាំថ្មី សូមជូនពរឲ្យអ្នកមានសំណាងល្អ។ ពីខ្ញុំ ន.ត”