Dear Crush! ភាគទី៤

ភាគ៤

សូមអភ័យទោសចំពោះកំហុសអក្ខរាវិរុទ្ធដោយអចេតនា

ធ្មេចបើកៗថ្ងៃប្រឡងបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញបត្ររបស់ពួកយើងក៏មកដល់ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃប្រឡងមុខវិជ្ជាចុងក្រោយ ប្រឡងចប់ខ្ញុំក៏ចេញក្រៅបន្ទប់ប្រឡងដើម្បីទៅផ្ទះ

“និរតី! “ គឺភត្រាហៅខ្ញុំ គេមកឈរចាំមុខបន្ទប់ខ្ញុំប្រឡងតាំងពីអង្កាល់មិនដឹង

“ភត្រា! ហើយចេញពីប្រឡងយូរហើយ?!”

“ទើបតែចេញមកដែរទេ តែមានរឿងចង់ប្រាប់និរតីក៏មកចាំនៅទីនេះទៅ!”

“ភត្រាមានរឿងអី!”

“ល្ងាចនេះនិរតីទៅញ៉ាំបាយជាមួយខ្ញុំបានទេ?”

“មានអី ល្ងាចនេះខ្ញុំអត់រវល់អីផង ហើយអ្នកណាទៅខ្លះ?”

“ខ្ញុំអត់បានបបួលអ្នកណាទៅទៀតផងក្រៅពីនិរតី”

“មានតែយើងពីរនាក់ទេ?”

“បាទ! គឺខ្ញុំមានរឿងចង់ប្រាប់និរតី”

“អូខេ!” ជាមួយភត្រា ខ្ញុំអូខេមួយរយភាគរយស្រាប់ទៅហើយ ហើយលើកនេះក៏មិនប្លែកដែរ ដែលខ្ញុំព្រមតាមសំណើរគេនោះ

“អ៊ីចឹងល្ងាចនេះជួបគ្នានៅហាងសាច់អាំងក្រោយសាលាណា! ម៉ោងប្រាំមួយកន្លះ!”

“ចា៎!” ពួកយើងក៏បែកគ្នាទៅផ្ទះសិនទម្រាំតែដល់ម៉ោងណាត់។

ពេលល្ងាច ខ្ញុំមកដល់កន្លែងតាមពេលនិងទីកន្លែងដែលបានណាត់ មួយសន្ទុះក្រោយមកគេក៏មកដល់ដែរ

“សុំទោសផង ដែលធ្វើឲ្យនិរតីចាំយូរ!”

“អត់អីទេ ខ្ញុំទើបតែមកដល់ដែរទេ”

“ហៅអីញ៉ាំឬនៅ?”

“នៅទេ! ចាំភត្រាឯងមកសិន”

“ហៅទៅ! និរតីចូលចិត្តអីហៅហ្នឹងទៅ! ខ្ញុំញ៉ាំអីក៏បានដែរ” ខ្ញុំបានហៅសាច់អាំងបួនប្រាំមុខមក គេជាអ្នកអាំង រួចចាប់ដាក់ចានឲ្យខ្ញុំទៀត! ឡើងសុភាព! ថាអត់រំភើបមួយម៉ាត់ទៅ!

ពេលញ៉ាំរួច

“ ក្រែងភត្រាថាមានរឿងចង់ប្រាប់ខ្ញុំ?”

“គឺ....”

“មានរឿងអី?” មិនមែនសារភាពស្នេហ៍ឯណាហ្អី ? កុំធ្វើអ៊ីចឹងអី អៀនណាស់! ខ្ញុំញញឹមទាំងអន្ទះសារចាំចម្លើយពីគេ

“គឺខ្ញុំត្រូវចេញទៅអូស្ត្រាលីអាទិត្យក្រោយនេះហើយ ខ្ញុំរៀនបន្តនៅទីនោះ និងរស់នៅជាមួយគ្រួសារខ្ញុំ”

“...” ខ្ញុំថ្លោះទឹកមុខនិយាយមិនចេញ បានត្រឹមឈរមើលមុខគេទាំងមិនអស់ចិត្ត គេបន្តថែមមកទាំងទឹកមុខស្រងូត

“ទៅជូនដំណើរខ្ញុំផងណា!”

“...” អារម្មណ៍ខ្ញុំពេលនេះរកពាក្យអ្វីនិយាយមិនត្រូវ វាដូចជាឈឺចាប់ ខូចចិត្ត អស់សង្ឃឹមយ៉ាងចម្លែក មិនខុសអីពីមនុស្សដែលបែកបាក់ស្នេហាឡើយ ខ្ញុំបានត្រឹមងក់ក្បាលទទួលសំណើរគេ ហើយឈរមើលគេបែខ្នងដើរចេញទៅ។

មកដល់ផ្ទះវិញខ្ញុំដេកមិនលក់ ប្រែចុះប្រែឡើងនៅលើគ្រែយកទូរសព្ទមកចុច។ ខ្ញុំចូលមើលគណនីហ្វេសប៊ុករបស់គេ ទាំងដឹងហើយថាវាច្បាស់ជាមិនមានអ្វីប្លែកទេ ព្រោះគេមិនសូវលេង តែថ្ងៃនេះខ្ញុំចូលទៅឃើញស្តេថឹសរបស់ទើបនឹងផុសមុននេះ

“អរគុណគ្រប់យ៉ាង ហើយក៏សុំទោសគ្រប់យ៉ាង” នេះជាន័យក្នុងស្តេថឹសរបស់គេ ខ្ញុំពិតជាមិនដឹងថាគេកំពុងសំដៅទៅលើអ្នកណា ហើយក៏មិនដឹងថាគេកំពុងនិយាយពីអ្វីដែរ

ថ្ងៃឡើងយន្តហោះរបស់គេក៏មកដល់ ខ្ញុំក៏ទៅជូនដំណើរគេនៅព្រលានយន្តហោះ ខ្ញុំឃើញតែគ្រួសារមីងរបស់គេដែលគេនៅជាមួយមកជូនដំណើរ មិនឃើញមានមិត្តរួមថ្នាក់ណាផ្សេងមកសោះ ប្រហែលជាគេមិនប្រាប់ហើយមើលទៅ តែ..... ដូចជាមិនឃើញអាភា ក្មេងស្រីដែលគេហៅថាអូនៗយ៉ាងផ្អែមគួរឲ្យច្រណែននោះមក! គេក៏ណែនាំខ្ញុំឲ្យពូមីងគេស្គាល់ ហើយខ្ញុំក៏ជម្រាបសួរពួកគាត់តាមសីលធម៌សង្គមខ្មែរ។ ម៉ោងឡើងយន្តហោះជិតមកដល់ គេក៏លាពូមីងរបស់គេ ហើយក៏ដើរមករកខ្ញុំ

“សុខសប្បាយណា!” ខ្ញុំនិយាយទៅកាន់គេទាំងខុសពីអារម្មណ៍ខ្លួនឯងដែលចង់និយាយថា” កុំទៅបានទេ?” ជំនួសវិញ

គេចូលមកកាន់តែជិតខ្ញុំរួចលូកចាប់ប្រអប់ដៃខ្ញុំ ភ្នែកគេសម្លឹងមុខខ្ញុំរួចនិយាយ

“និរតីដឹងទេ អាភាស្លាប់បាត់ហើយ គេស្លាប់ជាងមួយខែហើយ!” គេយំខ្សឹកខ្សួលហើយស្រវាឱបខ្ញុំដោយមិនខ្លាចក្រែងភ្នែកពូមីងរបស់គេ និងមនុស្សជុំវិញឡើយ ចំណែកខ្ញុំវិញហាក់គាំងជាមួយនឹងដំណឹង និងកាយវិការរបស់គេ ដែលគេផ្ដល់ឲ្យមកនេះ

“ខ្ញុំសុំទោស!” សំឡេងគេបន្លឺមកង៉ុលៗក្បែត្រចៀកខ្ញុំ

“សុំទោសពិតមែន ដែលខ្ញុំព្យាយាមយកនិរតីមកជំនួសអាភាក្នុងបេះដូងខ្ញុំ”

ខ្ញុំរឹតតែគាំងនឹងសម្ដីគេ ក្រៅពីនិយាយអ្វីមិនចេញ វាថែមទាំងជាន់ដួងចិត្តខ្ញុំឲ្យកប់ជ្រៅក្នុងភាពសោកសៅថែមទៀត ខ្ញុំដណ្ដឹងសួរខ្លួនឯងថាវាមិនពិតទេមែនទេដែលគេមកធ្វើល្អដាក់ខ្ញុំក៏ព្រោះចង់យកខ្ញុំមកជំនួសមនុស្សដែលស្លាប់បាត់នោះ? មិនពិតទេមែនទេដែលទង្វើគេកន្លងមកគឺមិនបានកើតឡើងពីចិត្តស្រឡាញ់? មិនពិតទេមែនទេដែលគេមិនបានស្រឡាញ់ខ្ញុំ? បើគេមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំតើគេធ្វើបែបនេះធ្វើអី? បេះដូងខ្ញុំមិនមែនជាមន្ទីរពិសោធន៍ចិត្តរបស់អ្នកណាឡើយ! ខ្ញុំស្រែកសួរខ្លួនឯងកាន់តែខ្លាំង។

គេលាខ្ញុំឡើងយន្តហោះទាំងបន្សល់ទុក្ខរូបរបស់គេរាប់រយរាប់ពាន់រូបរាងក្នុងកែវភ្នែកខ្ញុំ ភត្រាដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ ភត្រាដែលរួសរាយ ភត្រាដែលស្និទ្ធស្នាលនឹងខ្ញុំ ភត្រាដែលធ្វើបាបបេះដូងខ្ញុំ.... រូបភាពទាំងនេះសុទ្ធតែដក់ជាក់ក្នុងការចងចាំរបស់ខ្ញុំទាំងអស់។

ខ្ញុំមកដល់បន្ទប់របស់ខ្ញុំទាំងមិនដឹងថាខ្លួនឯងមកវិញតាមណា ដោយរបៀបណា។ ខ្ញុំដេកយំរាល់យប់ យំស្ដាយចិត្តដែលស្រឡាញ់មនុស្សដែលគេមិនស្រឡាញ់យើង យំស្ដាយខ្លួនដែលមិនអាចសូម្បីតែត្រឹមមនុស្សជំនួស។

......

តឺង! គឺសំឡេងសារតាមmessengerដែលទេពីផ្ញើចូលក្នុងChat groupមិត្តរួមថ្នាក់របស់យើង

"ទៅយកថ្ងៃណាសំណព្វ?" ន័យក្នុងសារដែលគេសរសេរមកអមជាមួយlinkដែលគេផ្ញើមក ខ្ញុំចុចមើលlinkនោះ គឺសេចក្ដីប្រកាសក្នុងទំព័រហ្វេសប៊ុកផ្លូវការរបស់សាកលវិទ្យាល័យឲ្យនិស្សិតដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សាទៅដកសញ្ញាបត្របណ្ដោះអាសន្ន

"ថ្ងៃសុក្រនេះគ្នាទំនេរ អាចទៅយកបាន" ខ្ញុំតបទៅគេ

"អូខេ! រួចចុះអ្នកផ្សេង?" ទេពីបន្ថែម តែមិនឃើញមានអ្នកណាតបឡើយ មួយសន្ទុះក្រោយមកគេទូរសព្ទមកខ្ញុំសួរពីរឿងទៅយកសញ្ញាបត្របណ្ដោះអាសន្ននោះ ពួកយើងព្រមព្រៀងគ្នាថាទៅយកនៅព្រឹកថ្ងៃសុក្រ។ ថ្ងៃសុក្របានមកដល់ ខ្ញុំនិងទេពីទៅជួបគ្នានៅសាលា ដកសញ្ញាបត្ររួចអង្គុយជជែកគ្នាមួយសន្ទុះម៉ាក់ទេពីក៏ទូរសព្ទមកឲ្យគេទៅផ្ទះវិញជាប្រញ៉ាប់ដើម្បីជូនបងស្រីនាងយកកូនទៅពេទ្យព្រោះបងថ្លៃនាងមិននៅ ទេពីចេញទៅមុន តែខ្ញុំចង់ដើរទៅអើតថ្នាក់រៀនដែលខ្ញុំធ្លាប់អង្គុយនោះបន្តិចសិន ខ្ញុំដើរមកដល់ថ្នាក់ដែលខ្ញុំខានមកអង្គុយរៀនជិតបីខែហើយនោះ វាពិតជាមិនអាចទប់ចិត្តមិនឲ្យខ្ញុំឈានចូលទៅកាន់តុដែលខ្ញុំធ្លាប់អង្គុយបានឡើយ អ្វីៗហាក់ដូចជាមិនមានប្រែប្រួលឡើយក្រៅពីមានធូលីស្ដើងៗនៅលើតុ ពីងពាងចាប់ផ្ដើមព័ទ្ធសំបុកជាអន្លើៗទៅតាមធម្មជាតិដែលបន្ទប់គ្មានអ្នកថែក្នុងរដូវកាលវ៉ាកង ខ្ញុំឈានជើងដើរចូលទៅរកតុដែលខ្ញុំធ្លាប់អង្គុយទាំងចិត្តនឹកដល់រឿងជាច្រើនដែលខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើនៅក្នុងថ្នាក់នេះ ភត្រាដើរមកsay HIដាក់ខ្ញុំ ខ្ញុំទន្ទឹងមើលផ្លូវភត្រានៅថ្ងៃដែលគេមិនមករៀន រូបរាងភត្រាជាមួយនឹងសំនៀងភាសាអង់គ្លេសដ៏ពីរោះរបស់គេពេលគេលធ្វើឡើងបទបង្ហាញ ... ខ្ញុំដើរមកដល់តុដែលខ្ញុំធ្លាប់អង្គុយដោយមិនដឹងខ្លួន រួចដាក់បង្គុយចុះ អ្វីមួយកើតឡើងក្នុងចិត្តខ្ញុំទាំងភ្ញាក់ផ្អើលតិចៗក្នុងចិត្ត អ្វីមួយដូចជាទើសនៅលើកៅអីខ្ញុំ ហើយអ្វីដែលខ្ញុំនឹកឃើញមុនគេនៅពេលនេះគឺភត្រា រូបមេអំបៅដែលគេតែងគូរទុកលើកៅអីខ្ញុំអង្គុយជារៀងរាល់ថ្ងៃកាលដែលយើងនៅរៀនឆ្នាំចុងក្រោយមុនពេលគេទៅអូស្ត្រាលី ខ្ញុំលូកដៃរាវរកវត្ថុដែលនៅក្រោមគូទខ្ញុំទាំងបេះដូងលោតឌុកឌាក់ៗហាក់ដូចជាជួបស្នេហ៍គ្រាដំបូង ក្នុងចិត្តខ្ញុំបន់ឲ្យវត្ថុដែលខ្ញុំកំពុងរាវរកនោះគឺរូបមេអំបៅដែលភត្រាតែងគូរឲ្យខ្ញុំនោះដូចអ្នកលេងអាប៉ោងកំពុងអ៊ុតអាប៉ោងដូច្នោះដែរ។ ខ្ញុំចាប់បានវត្ថុនោះយកមកមើល ភត្រា! ខ្ញុំស្រែករកគេយ៉ាងឮទាំងមិនដឹងខ្លួនក្រោយពេលឃើញរូបមេអំបៅដែលខ្ញុំរាវយកមកកាន់នឹងដៃនេះ ចិត្តខ្ញុំពេលនេះដង្ហក់ស្រែកយកគេដូចមនុស្សរត់រកម៉ែក្រោយបែកប៉ុលពត ខ្ញុំក្រឡេកមើលពេញបន្ទប់ រួចរត់ទៅមើលនៅក្រៅបន្ទប់ពេញទីធ្លាតែមិនឃើញរូបគេ ចិត្តខ្ញុំទ្រហោយំទាំងអស់សង្ឃឹមវាហាក់ដូចជាកូនក្មេងដែលត្រូវបានគេសន្យាថាជូនទៅដើរលេងហើយបែរជាអត់វិញ ។ ខ្ញុំដាក់បង្គុយចុះទាំងចិត្តទ្រុឌទ្រោមល្ហល្ហេវ រួចលើករូបដែលគេទុកឲ្យនោះមកមើលឲ្យច្បាស់ម្ដងទៀត គឺរូបមេអំបៅកំពុងរេរាំនៅក្នុងសួនច្បារ ខ្ញុំពិនិត្យបន្តិចទើបឃើញថាវាដូចជាសួនច្បារនៅមុខបណ្ណាល័យ អ្វីមួយផុសឡើងក្នុងគំនិតខ្ញុំជាមួយនឹងក្ដីត្រេកអរផឺតឡើងមក ឬមួយគេកំពុងនៅមុខបណ្ណាល័យចាំខ្ញុំ? ខ្ញុំមិនរវល់នឹងការឆ្លើយសំណួរក្នុងចិត្តខ្លួនឯងទេ តែជើងខ្ញុំស្ទុះតម្រង់ទៅរកបណ្ណាល័យមុនខួរក្បាលខ្ញុំបញ្ជារទៅទៀត។ ខ្ញុំរត់តម្រង់ទៅបណ្ណាល័យ ខ្ញុំរត់ដោយមិនហត់ មិនខ្វល់ពីអ្នកណាមើលមកខ្ញុំ ព្រោះអ្វីដែលកំពុងប្រាកដឡើងនៅនឹងភ្នែកខ្ញុំពីចម្ងាយនៅពេលនេះ គឺរូបរាងមនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំដើរនឹក ដេកនឹករាល់ថ្ងៃ គឺភត្រា!

Dear Crush! ភាគទី៣

ភាគ3

សូមអភ័យទោសចំពោះរាល់កំហុសឆ្គងអក្ខរាវិរុទ្ធដោយអចេតនា

“តាស្រម៉ូម! ខំតែភ័យ!” (តាស្រម៉ូមនេះជានិស្សិតផ្នែកច្នៃម៉ូត យើងធ្លាប់រៀជាមួយគ្នាកាលពីឆ្នាំទីមួយ ដោយសារតែគេចូលចិត្តទុកសក់វែង ហើយទុកពុកមាត់ ទោះបីជាមិត្តរួមថ្នាក់នាំគ្នាបង្អាប់ឬថាឲ្យយ៉ាងណាក៏គេមិនខ្វល់) ខ្ញុំបែស្រែកដាក់គេ តែគេនៅតែមិនមាត់តាមចរិតរបស់គេ

“តែ!...ចុះបើតាស្រម៉ូមនេះគិតអីមិនល្អចំពោះខ្ញុំទៅ តើខ្ញុំទៅតតាំងជាមួយគេកើតដែរ?!” គិតរួចខ្ញុំក៏ដាក់មេផាយសំដៅកន្លែងផ្ញើរម៉ូត។

ទៅដល់ផ្ទះវិញមិនទាន់នឹងចុះពីម៉ូតូស្រួលបួលផងស្រាប់តែទូរសព្ទខ្ញុំរោទិ៍ គឺលេខរបស់ទេពី

“អាឡូ! មានការអីខលមកទាំងយប់ហ្នឹង! “

“ការសំខាន់!”

“សំខាន់ស្អីឯង! ហើយបាយទឹកឬនៅហ្នឹង?”

“កំពុងតែស៊ីហ្នឹងហើយ នែយើងបានជួបភត្រាវើយ! នៅហាងសាច់អាំង!”

“នេះឯងក្បត់យើងទៅស៊ីសាច់អាំងដោយមិនហៅយើង!”

“យើងមកជាមួយអ្នកផ្ទះយើង! នែ!យើងឃើញភត្រារបស់ឯងមកជាមួយក្មេងស្រីនោះ!”

“អើ! យើងដឹងហើយ ទើបតែឮគេនិយាយទូរសព្ទជាមួយគ្នាពីរឿងទៅញ៉ាំអីជាមួយក្មេងហ្នឹងមុននឹងយើងមកដល់ផ្ទះនេះទេ!”

“តែ ឯងដឹងទេ? ពួកគេជាបងប្អូនជីដូនមួយនឹងគ្នាទេ!ក្មេងស្រីនោះមិនមែនជាសង្សាភត្រាទេណា!”

“ម៉េចបានជាឯងដឹង?”

“គេអង្គុយតុជិតគ្នា គ្នាឮពួកគេនិយាយគ្នា ប៉ាម៉ាក់របស់ក្មេងស្រីនោះក៏មកដែរ!”

“អ‌៎! អូខេប៉ុណ្ណឹងសិនហើយណា ម៉ាក់គ្នាហៅញ៉ាំបាយ” ខ្ញុំដាក់ទូរសព្ទចុះទាំងញញឹម

ពេលញ៉ាំបាយល្ងាចរួច ខ្ញុំក៏ដេកលេងហ្វេសប៊ុក

តឺង!!

“សួស្ដីស្រីស្អាត!” នេះជាសារដែលភត្រាChatមកខ្ញុំ

“ចា៎ សួស្ដី!” ព្រះអើយ ទើបតែនិយាយពីគេកាលពីក្បាលព្រលប់ ឥឡូវគេChatមក គូព្រេងឲ្យច្បាស់ទែង! ខ្ញុំអរសឹងរមួលខ្លួន

“កំពុងធ្វើអីហ្នឹង?”

“កំពុងសប្បាយចិត្ត”

“សប្បាយចិត្តរឿងអី?”

“មានស្នេហា! ហាហា”

“លួចស្រឡាញ់ខ្ញុំឬមិនមែន? ហាហា”

“ស្រឡាញ់ភត្រាឯងមែនទេដឹង ^ _^ “

“ ហាហា សុំសួរមួយបានឬអត់?”

“ចា៎”

“ត្រូវឆ្លើយតាមត្រង់ណា!”

“ចា៎ សួរមក” ប៉ិនេះ សារភាពស្នេហ៍ទេដឹង

“ស្រីៗចូលចិត្តពណ៌អី?”

យី គេសួរចង់បានន័យថាម៉េចហ្នឹង? ចង់ទិញផ្កាមកលុតជង្គង់សុំស្រឡាញ់ខ្ញុំទេដឹង!

“មិនដឹងភត្រាសំដៅទៅលើអ្នកណាផង! តែបើខ្ញុំ ខ្ញុំចូលចិត្តពណ៌ផ្ទៃមេឃ”

ស្ងាត់ឈឹង មិនឃើញតបសោះ!

ព្រឹកនេះខ្ញុំងើបពីព្រលឹមទៅរៀន ព្រោះជាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ ហើយគ្រូម៉ោងដំបូងកាចផង បើទៅយឺតជាងគាត់ច្បាស់ជាខ្មាសគេហើយ ខ្ញុំក៏ម្នីម្នាងូតទឹកទៅសាលា។

មកដល់ថ្នាក់ ខ្ញុំរូតរះដើរសំដៅតុខ្ញុំអង្គុយ គឺដើម្បីទៅរកមើលមេអំបៅនៅលើកៅអីខ្ញុំ វាលែងចម្លែកហើយសម្រាប់ខ្ញុំដែលតែងតែមានរូបមេអំបៅនៅលើកៅអីខ្ញុំអង្គុយរាល់ថ្ងៃនោះ តែវាទៅជាទម្លាប់ទៅហើយ បើថ្ងៃណាខ្ញុំមករៀនមិនបានឃើញរូបមេអំបៅនៅលើតុនោះ ខ្ញុំដូចជានៅមិនសុខ ធ្វើអីមិនកើត ប្រៀបដូចជាហ្វេសប៊ុកដែលយើងធ្លាប់បើកមើលវារាល់ថ្ងៃ បើថ្ងៃណាទូរសព្ទអស់លុយមិនបានបើកមើលច្បាស់ជានៅមិនសុខទេ ។ មកដល់កៅអីខ្ញុំក៏ឃើញរូបមេអំបៅដូចរាល់ដង តែចម្លែកត្រង់ថារាល់ដងក្នុងរូបគឺមានតែមេអំបៅមួយទេ តែលើកនេះគឺមានទាំងសួនច្បារហើយមានមេអំបៅពីរ មួយមានពណ៌ផ្ទៃមេឃមើលទៅទន់ភ្លន់ ឆើតឆាយដូចជាមែអំបៅញី(ខ្ញុំគិតបែបហ្នឹង)កំពុងហើរប្រឡោមបុប្ផាចំរុះពណ៌ ហើយមានមួយទៀតពណ៌លឿងលាយខ្មៅ មើលទៅរឹងមាំ ក្លាហាន កំពុងហើរតាមពីក្រោយដូចជាកំពុងតាមចែចង់មេអំបៅញី។ ខ្ញុំពិតជាស្រស់ស្រាយ និងអារម្មណ៍ល្អប្លែកគ្រប់ពេលឃើញរូបមេអំបៅនៅលើតុរបស់ខ្ញុំ តែថ្ងៃនេះអារម្មណ៍ដូចជាពិសេសជាងរាល់ដង ហើយខ្ញុំដូចជាមានអារម្មណ៍ថាកាន់តែស្និទ្ធស្នាល និងត្រូវការម្ចាស់រូបមេអំបៅនេះឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ។

“និរតី! ៗ!” សំឡេងមនុស្សហៅខ្ញុំ តែខ្ញុំច្បាស់ណាស់គឺជាសំឡេងរបស់ភត្រា

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើត រួចប្រញ៉ាប់ប្រញ៉ាល់យករូបមេអំបៅនោះទុក

“ចា៎! “ ខ្ញុំឆ្លើយព្រមទាំងងាកបែក្រោយទៅរកម្ចាស់សំឡេងផង គឺភត្រាពិតមែន

“និរតី គឺខ្ញុំមានរឿងចង់សួរ!”

គេមានរឿងអីអ៊ីចេះ?! ហ្អះ! គេពាក់អាវយឺពណ៌ផ្ទៃមេឃ! គេទើបតែសួរខ្ញុំពីយប់មិញថាខ្ញុំចូលចិត្តពណ៌អី ហើយថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដែលគេរៀនជួបខ្ញុំហើយគេក៏ពាក់អាវពណ៌ផ្ទៃមេឃដែលខ្ញុំចូលចិត្ត! អេ!និយាយអ៊ីចឹងមេអំបៅអំបាញ់មិញក៏ពណ៌ផ្ទៃមេឃដែរ! ឬមួយក៏.......!

“មានអីសួរ សួរមកភត្រា!”

“គឺ Assignment ហ្នឹងណា! លោកគ្រូមុខវិជ្ជា Design គាត់ដាក់Assignment ឲ្យពួកខ្ញុំចេញម៉ូតអាគារក្នុងក្ដីស្រម៉ៃម្នាក់មួយ ហើយខ្ញុំបានគូប្លង់រួចហើយ តែខ្ញុំគិតចេញពីរបីប្លង់ តែលោកគ្រូឲ្យគូរតែមួយ!”

“ខ្ញុំមិនដែលរៀនឌីសាញផង ឲ្យខ្ញុំជួយយ៉ាងម៉េចទៅ?!”

“មិនបាច់ជួយអីច្រើនទេ គ្រាន់តែជួយមើលថាតើប្លង់ទាំងពីរនេះនិរតីពេញចិត្តមួយណាជាង ព្រោះខ្ញុំពិតជាពិបាកសម្រេចថាយកមួយណាទៅឲ្យលោកគ្រូណាស់!”

អេ! នេះគេអាចស្រមើស្រម៉ៃគូរប្លង់អាគារចេញ រួចចុះរូបមេអំបៅនោះ! គឺពិតជាគេ ជាអ្នកគូរ!! ខ្ញុំច្បាស់ក្នុងចិត្តខ្លាំងណាស់!

រួចខ្ញុំក៏ជួយជ្រើសរើសម៉ូតអាគារឲ្យគេ ជ្រើសរើសរួច

“ព្រឹកនេះចង់ញ៉ាំអី ខ្ញុំប៉ាវ!” គេនិយាយបែបនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលតែម្ដង

“ហ្អះ! ប៉ាវខ្ញុំរឿងអី?!”

“គឺនិរតីជួយជ្រើសរើសម៉ូតអាគារឲ្យខ្ញុំហ្នឹងណា!”

“មិនឃើញធំដុំអីដល់ថ្នាក់ប៉ាវខ្ញុំញ៉ាំអីផង!” មាត់ខ្ញុំនិយាយអ៊ីចឹងតែចិត្តខ្ញុំវិញព្រម១០០%ទៅហើយ

“ទៅ! ចាត់ទុកថាជាការញ៉ាំបាយស្វាគមន៍ការជួបគ្នាលើកដំបូងទៅ ព្រោះតាំងពីស្គាល់គ្នាមកយើងមិនដែលបានញ៉ាំបាយជាមួយគ្នាផង” គេនិយាយដល់ចំណុចនេះខ្ញុំក៏ចាប់អារម្មណ៍ថាតាំងពីស្គាល់គេមកពួកយើងពិតជាមិនទាន់ដែលបានញ៉ាំអីជាមួយគ្នាពិតមែន

“អ៊ីចឹងក៏បាន! តែឲ្យភត្រាប៉ាវដូចជាមិនសមទេ”

“មិនអីទេ! គ្រាន់តែបាយមួយពេល!”

ញ៉ាំបាយសុខៗ

“និរតី! យើងដូចជាមិនដែលបាន selfieជាមួយគ្នាទេត្រូវទេ?”

នេះគេកំពុងសុំខ្ញុំ selfie?! អារម្មណ៍ខ្ញុំពិតជាថ្លែងមិនត្រូវ នៅពេលដែល Crush ប៉ាវញ៉ាំបាយហើយឆ្លៀតសុំ selfieទៀត

“ចា៎ ពិតមែនហើយ!”

“តោះ! Selfie ពីរនាក់!”

ច្រឹក!ៗ!

ញ៉ាំបាយរួចពួកយើងក៏ត្រឡប់ទៅថ្នាក់រៀនវិញ

“ភត្រា! ភត្រាជួយផ្ញើរូបអម្បាញ់មិញឲ្យខ្ញុំផងណា!”

“បាទៗ” គេឆ្លើយទាំងញញឹម ឯខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តមិនស្ទើរដែរ ហេតុអីស្នាមញញឹមគេថ្ងៃនេះស្អាតជាងរាល់ដងខ្លាំងម៉្លេះ! លង់មែនទែនហើយ!

បានរូបពីគេកាលណា ខ្ញុំក៏ផ្ញើរបន្តទៅអួតទេពីមិត្តសំឡាញ់របស់ខ្ញុំ

“នេះឯងប្រើស្នៀតអីហ្នឹងទើបបានរូបនេះមក?” ទេពីគេតបមកខ្ញុំបន្ទាប់ពីឃើញរូបដែលខ្ញុំផ្ញើរទៅឲ្យនាង

“នែ! គិតល្អមកលើយើងខ្លះបានទេ! ស្រីស្អាតដូចជាយើងមិនចាំបាច់ទៅមាយាដាក់គេនោះទេ! គេជាអ្នកសុំយើងថតជាមួយទេ!”

“ថាម៉េច?! គេជាអ្នកសុំឯងថត! តែវាមិនចំឡែកទេ ព្រាននារីដូចជាគេ សុំស្រីៗថតរូបវាមានទៅចំឡែកនោះ! ហើយវាក៏មិនប្រាកដថាគេចាប់អារម្មណ៍ជាមួយឯងដែរ!”

ខ្ញុំក៏រ៉ាយរ៉ាប់ប្រាប់ទេពីពីរឿងគំនូរមេអំបៅនិងរឿងដែលភត្រាChatជាមួយខ្ញុំប្រាប់គេ

“នេះគេក៏មានចិត្តលើឯងដែរ?!” គេសួរខ្ញុំទាំងមន្ទិលក្នុងចិត្ត

“គ្នាក៏មិនច្បាស់ដែរ តែគ្នា.....គ្នាគិតបែបហ្នឹង!”

ជជែកគ្នាបានប៉ុណ្ណេះ លោកគ្រូក៏ចូលមកដល់

ពេលចេញពីសាលាទៅដល់ផ្ទះវិញ

“សួស្ដីនិរតី!” នេះជាសារដែលភត្រាផ្ញើរមកខ្ញុំតាមហ្វេសប៊ុក

“ចា៎សួស្ដីភត្រា!” នេះគេដូចជាប្លែកខ្លាំងម៉្លេះថ្ងៃនេះ! តាំងពីការទៅរៀនលឿនជាងសព្វដង ប៉ាវខ្ញុំញ៉ាំបាយ សុំខ្ញុំថតរូបជាមួយ និងរឿងChatពីយប់មិញទៀត

“ ខ្ញុំសួររឿងមួយបានទេ!”

យីមានរឿងអីអ៊ីចេះ!

“ចាបាន មានការអីដែរភត្រា”

“ គឺ... គឺ ខ្ញុំប្ដូរចិត្តហើយ ចាំសួរថ្ងៃក្រោយ ពេលនេះមិនទាន់ដល់ពេលសមស្របទេ”

“អូខេ! តាមចិត្តភត្រា!” នេះយ៉ាងម៉េចគេហ្នឹង! ប្លែកៗ!

“និរតី!” ទេពីគេChatមកខ្ញុំ

“មានការអីសំណព្វ?”

“ហើយបើអត់ការChatទៅឯងមិនបានឬយ៉ាងម៉េច?”

“មានឯណា! តែធម្មតាឯងកម្រChatមកយើងណាស់!”

“អើ! បើជួបមុខគ្នាស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃស្រាប់ហើយ! ហើយយ៉ាងម៉េចហើយនិស្សិតសំណង់ព្រាននារីរបស់ឯងនោះ?”

“នែ! គេមិនមែនជាព្រានដូចដែលឯងគិតនោះទេ! តែមានអារម្មណ៍ថាប៉ុន្មានថ្ងៃនេះគេដូចជាប្លែកៗ”

“គេប្លែកយ៉ាងម៉េច?”

“គ្នាមានអារម្មណ៍ថាគេដូចជាកំពុងតាមញ៉ែគ្នា!”

“រវើរវាយទាំងថ្ងៃហើយឯង”

Dear Crush! ភាគទី២

ភាគ2

សូមអភ័យទោសចំពោះកំហុសអក្ខរាវិរុទ្ធដែលកើតឡើងដោយអចេតនាផង

“និយាយអ៊ីចឹង នេះនិរតី មិត្តភក្ដិរៀនវេនសៅរ៍ អាទិត្យជាមួយបង!”

“សួស្ដីបង!” ក្មេងស្រីនោះគួរសមដាក់ខ្ញុំ

“ចា៎ សួស្ដីអូន! និយាយអ៊ីចឹង អូនរៀនឆ្នាំទីប៉ុន្មានហើយ?”

“ឆ្នាំទីមួយបង!”

“ចា៎! និយាយអ៊ីចឹងបងរកទៅមុនហើយ បងមានការបន្តិច! ធ្វើកិច្ចការប្អូនបន្តចុះណា! ” ខ្ញុំក៏មិនភ្លេចលាភត្រាមុននឹងចេញមកដែរ តាមពិតខ្ញុំត្រូវធ្វើការងារដែលខ្ញុំខំវេចមកឲ្យចប់តែមើលទៅខ្ញុំមិនអាចទ្រាំស្ដាប់គេផ្អែមល្ហែមនឹងគ្នាបានទេ ខ្ញុំក៏ត្រូវវេចការងារទាំងនោះមកធ្វើនៅផ្ទះវិញ។ ដើរចេញពីបណ្ណាល័យកាត់សួនច្បារសាលាពិតជាស្អាតណាស់ មេអំបៅក៏ច្រើន!តាមចាប់មេអំបៅមួយសិនគ្រាន់កាត់សាញ! មិនដឹងយ៉ាងម៉េចទេ ឲ្យតែឃើញមែអំបៅគឺមិនបានតែម្ដងខ្ញុំ! បើមិនបានដេញចាប់គឺមិនអស់ចិត្ត! ជួនកាលជិះម៉ូតូទៅសាលាឃើញមេអំបៅក្នុងសួនតាមផ្លូវក៏ឆ្លៀតចុះចាប់សិនដែរ បើមិនបានដេញចាប់ក៏បានថតមួយប៉ុសពីរអីដែរ!

មកដល់ផ្ទះខ្ញុំនៅមិនសុខក្នុងចិត្ត ខ្ញុំដេកប្រែចុះប្រែឡើងដល់កណ្ដាលអាធ្រាត ខ្ញុំចូលមើលFacebook Account របស់គេក្រែងបានព័ត៌មានខ្លះពីក្មេងស្រីនោះ តែគ្មានឃើញអ្វីសោះ! ខ្ញុំប្រែចុះប្រែឡើងក៏នឹកឃើញគំនិតមួយ ព្រឹកឡើងខ្ញុំយកទូរសព្ទរបស់ប្អូនខ្ញុំផ្ញើសារទៅគេ ខ្ញុំរាក់ទាក់គេតាមស្តាយល៍ពួករាវលេខ គេតបមកធម្មតា រួចខ្ញុំសួរគេថាគេមានសង្សារឬនៅ សួរដល់រឿងនេះស្រាប់តែស្ងាត់ឈឹង! ការណ៍នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំរឹតតែច្របូកច្របល់។ ខ្ញុំលុបសារទាំងអស់ដែលខ្ញុំឆ្លើយឆ្លងគ្នាជាមួយគេពីក្នុងទូរសព្ទប្អូនខ្ញុំ។

ថ្ងៃបន្ទាប់ខ្ញុំបានទៅបណ្ណាល័យទៀត អង្គុយម្នាក់ឯងយូរទៅ ក៏ឈឺបត់ជើងតូចទៀតហើយ មកដល់ត្រឹមនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញដល់ភត្រា ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមឆ្ងល់ពីខ្លួនឯងដូចគ្នា ហេតុអីខ្ញុំនឹកគេ នឹងមិនយល់ពីអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើពីម្សិលមិញ។ ខ្ញុំងាករកមើលជុំវិញខ្លួនមិនឃើញភត្រាទេ បានបន្តិចខ្ញុំឃើញទេពីចូលមកខ្ញុំក៏ផ្ញើអីវ៉ាន់នឹងគេរួចទៅបន្ទប់ទឹក។ ធ្វើកិច្ចការរួចខ្ញុំក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញនៅម៉ោងជិតប្រាំមួយល្ងាចទៅហើយ តាមផ្លូវទៅវិញខ្ញុំចូលចាក់សាំងនៅស្ថានីយ៍ប្រេងឥន្ធនៈមួយ ចាក់រួចរៀបនឹងចេញមកវិញខ្ញុំក៏វាសភ្នែកប្រទះឃើញភត្រា និងក្មេងស្រីនោះនៅអង្គុយក្នុងMartក្បែនោះ ។ ឈឺចិត្ត!!!!

ស្អែកឡើងខ្ញុំទៅរៀនធម្មតា តែអ្វីដែលមិនធម្មតានោះគឺ ជិតដល់ម៉ោងចេញលេងហើយនៅតែមិនទាន់ឃើញភត្រាមករៀនទៀត ខ្ញុំខលទៅគេក៏មិនចូល អារម្មណ៍ខ្ញុំនៅមិនសុខសោះបន់ឲ្យតែគេមកឆាប់ៗន្អាលនឹងសួរររឿងគេ និងក្មេងស្រីនោះ តែចេញលេងហើយចូលវិញ section ទីពីរហើយនៅតែគេមិនឃើញមកទៀត ច្បាស់ណាស់គេមិនមកទេថ្ងៃនេះ។ អាទិត្យនេះខ្ញុំគ្មានឱកាសជួបគេទេ ព្រោះថ្ងៃដែលត្រូវរៀនជាមួយគេ គេបែជាមិនមករៀន ធ្វើឲ្យខ្ញុំត្រូវចាំដល់អាទិត្យក្រោយទើបមានឱកាសជួបគេទៀត។ ល្ងាចថ្ងៃបន្ទាប់ខ្ញុំទៅបណ្ណាល័យដើម្បីបង្ហើយការងារសាលារបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំជួបក្មេងស្រីនោះ ខ្ញុំក៏សួរពីភត្រា ហេតុអីមិនឃើញទៅរៀន ប៉ុន្មានថ្ងៃ ព្រោះខ្ញុំសួរមិត្តភក្ដិដែលរៀនវេនយប់ជាមួយគេក៏ថាបាត់ភត្រាមិនឃើញភត្រាទៅរៀនដែរ ក្មេងស្រីនោះប្រាប់ថាភត្រាមានការបន្ទាន់ទៅស្រុក ហើយទូរសព្ទគាត់ក៏ខូចមិនទាន់បានជួសជុល។ ឮក្មេងស្រីនោះនិយាយដូច្នេះខ្ញុំកាន់តែវិលវល់ក្នុងចិត្ត ហេតុអីគេដឹងរឿងភត្រាគ្រប់រឿងដូច្នេះ? តែខ្ញុំសម្រេចចិត្តថាមិនសួរពីទំនាក់ទំនងរវាងគេនិងភត្រាទេ ព្រោះខ្ញុំមិនចង់ឲ្យគេគិតវែងឆ្ងាយមកលើខ្ញុំ។

ខ្ញុំតែងតែឧស្សាហ៍ទៅបណ្ណាល័យជាញឹកញាប់មិនមែនមូលហេតុការងារទេតែព្រោះចង់ជួបភត្រា មានពេលមួយខ្ញុំចង់ដឹងថាគេមកឬអត់ក្រោយពីការទីទើចិត្តអស់មួយសន្ទុះខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តតេទៅគេ

“អាឡូភត្រា! ខ្ញុំគឺនិរតី!”

“បាទ! ខ្ញុំស្គាល់់លេខតើ!” គ្រាន់តែឮសំឡេងគេខ្ញុំអរស្ទើរហោះ ដូចកូនឃើញម្ដាយមកពីផ្សារ តែខ្ញុំប្រឹងសម្រួលអារម្មណ៍រួចសួរគេ

“តើភត្រា ត្រូវមកសាលារៀនលឿនអត់?”

“អត់ផង ទាល់តែល្ងាចបន្តិច!តើនិរតីមានការអីដែរ?” សួរអញ្ចឹងពិបាកឆ្លើយណាស់

“គឺថាអត់មានអីទេ! ខ្ញុំនៅបណ្ណាល័យម្នាក់ឯង គ្រាន់តែចង់បានគ្នាកំដរក៏តេទៅសួរលេងទៅ តែប៉ុណ្ណឹងឯងអត់មានអីទេ!”

“បាទ! ខ្ញុំអត់បានទៅទេ ថ្ងៃនេះ អាភាគេណាត់ខ្ញុំធ្វើកិច្ចការសាលា!”

ខ្ញុំដាក់ទូរស័ព្ទចុះដោយខកចិត្តតែក៏មិនដឹងធ្វើម៉េច! ចុះបើគ្រាន់តែប្រាប់ខ្ញុំថារវល់ទៅវាថី! ចាំបាច់ថែមឈ្មោះក្មេងស្រីនោះ! ខ្ញុំប្រចណ្ឌឬច្រណែនគេ? ឆ្ងល់ដែរចុះម៉េចក៏ខ្ញុំចេះតែនឹកឃើញទៅដល់គេអ៊ីចឹង! ក្មេងស្រីនោះត្រូវជាអ្វីនឹងគេ? ជាសង្សារ?តើអ្នកណាអាចប្រាប់ខ្ញុំបាន?

ការប្រឡងជិតមកដល់ហើយ គ្រប់មុខវិជ្ជាទាំងអស់ខ្ញុំត្រូវធ្វើឲ្យបានល្អ តែខ្ញុំដូចជាមិនច្បាស់ក្នុងចិត្តសោះថាខ្ញុំប្រាកដជាអាចធ្វើបានពិន្ទុល្អ ព្រោះ ប៉ុន្មានអាទិត្យនេះខ្ញុំមិនសូវបានមើលមេរៀនសោះ ព្រោះថាខ្ញុំរវល់មិនសូវបានទៅរៀនហើយ នៅផ្ទះក៏មិនសូវបានមើលមេរៀន គឺអារម្មណ៍ខ្ញុំនឹកឃើតែភត្រា រហូតដល់ពេលខ្លះនឹកដល់រឿងអនាគតជាមួយគេទៀតផង គិតដល់ពេលនោះខ្ញុំញញឹមម្នាក់ឯង ពេលខ្លះខ្ញុំដេកស្រមៃដល់គេមកតាមចែចង់ខ្ញុំ គេលុតជង្គង់ហុចផ្កាឲ្យខ្ញុំដើម្បីសុំស្រឡាញ់ខ្ញុំ ដល់ត្រឹមនេះខ្ញុំអៀនឱបខ្ញាំក្នើយតែម្នាក់ឯង តែពេលខ្លះនឹកឃើញដល់ទិដ្ឋភាពគេនឹងក្មេងស្រីនោះអង្គុយទល់មុខគ្នាក្នុងម៉ាត ក៏បានត្រឹមតែតូចចិត្តម្នាក់ឯង។

ការប្រឡងពាក់កណ្ដាលឆមាសបានមកដល់ លទ្ធផលចេញមកគឺខ្ញុំធ្វើមិនសូវបានល្អទេ។

ទឺង!!

“សួរស្តីនិរតី” គេChat មកខ្ញុំតាមហ្វេសប៊ុក

“សួរស្តីភត្រា” ខ្ញុំតបទៅគេទាំងអរស្ទើរវាយអក្សរខុសទៅហើយ

“ដូចជាមិនដែលបានជួបគ្នាយូរហើយ!”

“មែនហើយ មាននឹកខ្ញុំអត់?”

“នឹកតើ!”

“ល្អហើយចឹង ខ្ញុំក៏នឹកដូចគ្នា” ខ្ញុំនិយាយចេញតែប៉ុណ្ណឹងទេ តែនៅក្នុងចិត្តវិញគឺថា នឹកខ្លាំងណាស់ នឹករៀងរាល់ថ្ងៃ។

“កំពុងធ្វើអីហ្នឹង?”

“កំពុងលួចស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់”

“ខ្ញុំដឹងហើយថាស្រឡាញ់ខ្ញុំ! ហាហា”

“ស្រឡាញ់ភត្រាឯងមែនទេដឹង! ហាហា”

“អ៊ីចឹងយើងលេងស្រឡាញ់គ្នាតែម្ដងទៅហាហា”

យី! វិស្វករសំណង់នេះចេះកំប្លែងទៀត! អាប៉ិនេះលេងបន្លំមែនទេដឹង!

“អត់ហ៊ានទេខ្លាចភត្រាស្រឡាញ់ខ្ញុំមែនទែន”

“ងងុយគេងហើយ គេងមុនហើយណាក្រាស់! ”

គ្រាន់តែឃើញពាក្យ “ក្រាស់” របស់គេ ខ្ញុំអរដេកលែងលក់ទៅហើយទោះដឹងថាគេនិយាយលេងក៏ដោយ ខ្ញុំប្រញ៉ាប់តបទៅគេវិញ

“ចា! សុបិនល្អ!”

និយាយគ្នាបានប៉ុណ្ណឹង ខ្ញុំនេះក៏មានសេចក្តីសុខ និងសប្បាយចិត្តស្ទើរតែចង់ហោះទៅហើយ មិនអីទេលួចស្រលាញ់គេតែម្នាក់ឯងក៏មានសេចក្តីសុខដែរ គ្រាន់តែថាសេចក្តីសុខមិនសូវពេញលេញប៉ុណ្ណោះ តែក៏គ្រាន់បើជាងអត់។

ថ្ងៃនេះគឺជាថ្ងៃសៅរ៍ ថ្ងៃនេះពេលទៅរៀន ប្រាកដជាជួប Crush ខ្ញុំគួរតែស្លៀកពាក់ឱ្យស្អាត ព្រោះថ្ងៃនេះ ខ្ញុំតាំងចិត្តថានឹងរករឿងនាំ ភត្រានិយាយគ្នាឱ្យបាន។ ពេលដែលតែងខ្លួនស្អាតបាត អញ្ចឹងទៅមានអារម្មណ៍ថាមានទំនុកចិត្តខ្ពស់ខ្លាំងណាស់! ពេលចូលដល់បន្ទប់រៀនខ្ញុំចម្លែកចិត្តហើយក៏អរមិនស្ទើរដែរ ព្រោះរាល់ដងភត្រាតែងតែមករៀនយឺតតែថ្ងៃនេះគេមកមុនខ្ញុំទៅទៀត! គេSay hiមកកាន់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏តបទៅគេវិញតាមទម្លាប់ខ្ញុំក៏ដើរទៅកាន់តុដែលខ្ញុំធ្លាប់អង្គុយ ពេលអង្គុយមានអារម្មណ៍ថាដូចមានអីទើសៗ នៅក្រោមសំពត់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏ក្រោកចេញរកមើល គឺមានក្រដាសរឹងមួយសន្លឹកតូច វាមានពីរពណ៌ ខ្នងវាពណ៌ខ្មៅដូចពូកកៅអីដែរទើបខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ឃើញវាពេលខ្ញុំអង្គុយ ម្ខាងទៀតពណ៌សតែមានរូបគំនូរមេអំបៅស្អាតណាស់ ទោះគេគូរវាដោយខ្មៅដៃក៏ដោយ ខ្ញុំយកវាទុកក្នុងសំពៀត។ ពេលចេញលេងសមាជិកក្រុមបានពិភាក្សាគ្នា ហើយវិធីសាស្រ្តនៃការធ្វើ Assignment ដែលគ្រូដាក់ឲ្យតាំងពីមិនទាន់ប្រឡងពាក់កណ្ដាលឆមាសម៉្លេះ មុខវិជ្ជានេះភត្រាចេះច្រើនដូចនេះហើយគេក៏មានគំនិត បញ្ចេញមតិយោបល់យ៉ាងច្រើន។ លុះដល់ពេលចេញពីរៀនខ្ញុំក៏បានសុំលេខទូរស័ព្ទរបស់គេម្តងទៀតព្រោះថាខ្ញុំប្រហែលធ្វើឱ្យបាត់លេខគេ ដោយគេមិនសូវលេង Facebook ហើយចួលចិត្តឆែកEmail ដូច្នេះហើយខ្ញុំក៏សុំ emailរបស់គេផងដែរ។

“មានការខ្ញុំនឹងតេទៅ!”

“បាទ!”

“ចុះបើអត់មានការអីអាចតេទៅបានអត់?” ខ្ញុំចង់ដឹង ខ្ញុំសង្ឃឹមថានឹងអាចតេទៅនិយាយគ្នាលេងបានពេលណាខ្ញុំអផ្សុក ឬក៏ពេលណាដែលនឹកដល់គេ

“បានតើ” គេឆ្លើយដោយញញឹម ច្បាស់ណាស់បើខ្ញុំសួរអញ្ចឹងទៅហើយ ហ៊ានឬដែលឆ្លើយថាមិនបាននោះ តែខ្ញុំបើមិនមានការអីទេ ក៏មិនហ៊ានតេទៅរំខាននោះទេ

តមកទៀតខ្ញុំ ក៏សូមឱ្យគេជួយសង្ខេបមេរៀនមុខវិជ្ជាអក្សសិល្ប៍ឱ្យខ្ញុំ ពួកយើងរៀនមុខវិជ្ជាមួយហ្នឹងដូចគ្នាតែគ្រូខុសគ្នា ហើយគ្រូគេរៀនលឿនជាង ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំមិនទំនេរក្នុងការអាន ហើយអានទៅមិនសូវជក់ចិត្តទៀត រឿងហ្នឹងមិនសូវត្រូវចំនូលចិត្តខ្ញុំ។ ពួកយើងដើរចេញពីថ្នាក់បណ្តើរក៏និយាយគ្នាបណ្តើរ

“រឿង Sons ហ្នឹងចង់ដឹងថា តើ Wang the Tiger រៀបការជាមួយអ្នកណាដែរ?”

“ ស្រ្តីម្នាក់ហ្នឹងគឺជា អតីតស្រីកំណាន់របស់មេចោដែលគាត់បានកំចាត់..................”

“ចុះពេលរៀបការហើយយ៉ាងម៉េចទៀត?”

“គួរតែដឹងហើយថាពេលរៀបការហើយគេធ្វើអីខ្លះនោះ!” គេនិយាយបែបនេះហើយសើច ចង់បានន័យថាម៉េចហ្នឹង អ្នកណាក៏ដឹងដែរថាពេលរៀបការហើយគេប្រាកដជាផ្សំដំណេកហើយ តែនោះប្រាកដជាមិនមាននិយាយនៅក្នុងសាច់រឿងនោះទេ

“គឺចង់ថាក្រោយពេលរៀបការហើយមានព្រឹត្តិការណ៍អ្វីនៅក្នុងរឿងកើតឡើងទៀត ដំណើររឿងទៅជាយ៉ាងណា?” ដោយសាច់រឿងរាងវែងដែរ ទើបពួកយើងចួលទៅអង្គុយនៅក្នុងបណ្ណាល័យ ដោយមានគេជាអ្នកនិទានរឿងឱ្យស្តាប់ គេពិតជាពួកែនិទានរឿងមែន ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដូចជាកំពុងតែបានមើលឃើញទិដ្ឋភាពរបស់ដំណើររឿងទាំងអស់ ដែលបានកើតឡើង។

អារម្មណ៍ខ្ញុំពេលនេះពិតជាមានសេចក្តីសុខខ្លាំងណាស់ អង្គុយស្តាប់គេនិទានរឿងឱ្យស្តាប់ ឱកាសបែបនេះពិតជាមានមិនច្រើននោះទេ។ កំពុងតែស្តាប់ជក់ផងគេក៏ប្រាប់ថារឿងចប់ហើយ។

“ចប់អីចឹងនោះ អត់មានន័យផង!”

“គឺថារឿងហ្នឹងមានតទៅមួយក្បាលទៀត តែពួកយើងអត់រៀននោះទេហើយខ្ញុំក៏មិនចាំចំនងជើងដែរ”

“អូ! អ៊ីចឹងទេ! និយាយអ៊ីចឹងភត្រាម៉្ញូបប៉ុន្មានដឺក្រេដែរ? សុំខ្ចីវែនតាពាក់តិចមើល?”

“មិនឱ្យទេ!”

“ឱ្យខ្ញុំខ្ចីបន្តិចមក!” ខ្ញុំក៏បានងើបឡើងទៅចាប់ដោះវែនតារបស់គេ ហើយគេក៏គេចរួចហើយក៏ដោះវែនតាហុចឱ្យខ្ញុំ ខ្ញុំក៏យកមកពាក់នឹងភ្នែកខ្ញុំ តែម៉េចក៏មើលទៅមិនច្បាស់សោះ រាងទឹករលក ទឹករលក ហើយធ្វើឱ្យវិលមុខទៀត ខ្ញុំក៏ហុចឱ្យគេវិញ

“ប៉ុន្មានដឺក្រេហ្នឹង!”

“ប្រហែល ៣០០ ដឺក្រេជាង”

“ចឹងតើបានឃើញពាក់វែនតារហូតមិនដែលដោះសោះ! ចុះពេលដោះវែនតាចេញ មើលឃើញមុខខ្ញុំដែរទេ?” ខ្ញុំសួរគេដោយញញឹម

“ឃើញតើគ្រាន់តែមិនច្បាស់” គេក៏តបមកវិញទាំងញញឹម

ដោយបណ្ណាល័យដល់ពេលបិទទ្វារទៅហើយ បណ្ណារក្សបានដើរមកបិទម៉ាស៊ីនត្រជាក់ហើយ ប្រាប់ឱ្យពួកយើងប្រមួលឥវ៉ាន់ ដូចនេះហើយទើបពួកយើងចាត់ការសៀវភៅដាក់ចូលកាតាប ហើយក៏ដើរសំដៅទៅកន្លែងផ្ញើរម៉ូតូដើម្បីត្រលប់ទៅផ្ទះ។ ដើរមកដល់សួនច្បារមុខបណ្ណាល័យ ទូរសព្ទគេក៏រោទិ៍

“អាឡូភា! បងទើបចេញពីបណ្ណាល័យ បងទៅដល់ឥឡូវហើយ ហៅអីញ៉ាំមុនបងសិនទៅ!”ភត្រាក៏បិទទូរសព្ទហើយងាកមករកខ្ញុំ

“និរតី ខ្ញុំប្រញ៉ាប់បន្តិច សុំទៅមុនហើយណា!” ថារួចគេក៏ម្នីម្នាទៅមុនខ្ញុំបាត់ ទុកឲ្យខ្ញុំដើម្នាក់ឯង។ ដើរផុតសួនច្បារដល់អាគារដែលកំពុងសាងសង់ ទីនេះពិតជាស្ងាត់ហើយងងឹតទៀតព្រោះអត់មានអំពូលបំភ្លឺ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមបុកពោះហើយបន្ថែមល្បឿនយ៉ាងញាប់ជើងស្មេរ ពេលដែលកំពុងតែខ្លាចផងហត់ផង ខ្ញុំស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថាមានមនុស្សកំពុងតែតាមមកពីក្រោយខ្ញុំ ខ្ញុំបុកពោះកាន់តែខ្លាំង ឯជើងខ្ញុំវិញកាន់តែញាប់ស្ទើរដើរស្ទើររត់ មកជិតដល់អាគាររៀនរាងមានពន្លឺបន្តិច ទើបខ្ញុំដាច់ចិត្តងាកមើលឲ្យដឹងការពិតថាជានរណា